Nieuwsblad van het Noorden, 6-2-1996

Het gelijk van de vertrekkende Pinto

GRONINGEN – Dr. David Pinto vertrekt met zijn Inter-Cultureel Instituut uit de stad Groningen. De man, die landelijke bekendheid verwierf met zijn stelling dat de etnische minderheden in Nederland worden doodgeknuffeld, vestigt zich binnenkort in Amsterdam.
“Er zijn zoveel activiteiten op mijn vakgebied in de Randstad en het zuiden van het land, dat ik wel moet vertrekken.”
Een aanstelling, per 1 april aanstaande, als docent interculturele communicatie .aan de Universiteit van Amsterdam, vormde voor Pinto de druppel. Twee maanden geleden trad hij ook al als docent in dienst bij de Hogeschool Rotterdam en Omstreken.
Pinto begon het ICI in 1982. Het instituut houdt zich bezig met interculturele trainingen voor managers en leraren, doet onderzoek en geeft, op verzoek, adviezen over de integratie van migranten.’
Juist nu zijn ‘finest hour’ is aangebroken, keert David Pinto Groningen de rug toe. Jarenlang was hij
vanuit Stad een roepende in de woestijn. Nu zijn gedachtenI goed meer en meer ingang vindt, is de tijd aangebroken om de vertrekken.
Aanstellingen aan een hogeschool (Rotterdam) en universiteit (Amsterdam) duiden er al op dat Pinto de wind dezer dagen mee heeft. Maar er is meer.
Nieuwkomers moeten sinds kort een inburgeringscontract ondertekenen, een overeenkomst met rechten en plichten waarvoor Pinto al in 1979 pleitte, Het Nederlands Centrum voor Buitenlanders (NCB) moet het sinds januari zonder overheidssubsidie stellen, waarmee een eind kwam aan een situatie die Pinto al jaren een doorn in het oog was. En het onderwijs in de eigen taal en cultuur wordt tegenwoordig buiten schooltijd gegeven. Precies zoals Pinto sinds zijn komst naar Nederland voor ogen stond.
De directeur van het Inter-Cultureel Instituut kwam in 1967 in Groningen, vanuit Israël. In dat land deed Pinto, een in Marokko geboren jood, een groot deel van z’n ideeën op. Bijvoorbeeld dat migranten in Nederland net zo zouden moeten worden ondergedompeld als hij in Israël werd, toen
hij daar als immigrant arriveerde. Alleen dan leren ze snel de taal en vinden ze een plekje in de maatschappij.
Maar niets van dat al.
De etnische minderheden worden door welzijnsinstellingen als het NCB doodgeknuffeld. Hen wordt niet geleerd op eigen benen te staan en zelf verantwoordelijkheid te nemen; ze worden betutteld, meent Pinto.
Met alle gevolgen van dien.
Ga maar na. De werkloosheid onder migranten ‘is hoog, het aantal Surinamers, Marokkanen, Turken enzovoort dat een misdrijf pleegt aanzienlijk, en de acceptatie en het respect voor buitenlanders laat te wensen over. Laat ze voor zichzelf zorgen, aldus de ICI-directeur, ze zijn niet zielig. En besteed het geld dat nu naar al die knuffelende welzijnsinstellingen gaat aan scholing en de werkloosheidsbestrijding. Want dat is zeer zeker nodig.
De inburgeringscontracten vormen een belangrijk onderdeel van de ‘onderdompelingsmethode’ die Pinto voor ogen staat. “Ik heb er in 1979 al eens voor gepleit, maar de tijd was er toen niet rijp voor, Tijdens de formatie van dit kabinet, nam Bolkestein (VVD fractie-voorzitter in de Tweede Kamer,
red.) het eerste exemplaar van mijn boek ‘Het virus cultuurverschillen’ in ontvangst. Daarin stond een voorbeeld van zo’n contract. Bolkestein beloofde toen dat hij er op zou staan dat inburgeringscontracten in het regeringsbeleid zouden worden opgenomen. Dat is ook gebeurd.

Dergelijke contracten richten zich op taalonderwijs, de Nederlandse normen en waarden en oriëntatie op de arbeidsmarkt. Pinto is ervan overtuigd dat het maatschappelijk isolement waarin minderheden verkeren kleiner zou zijn, als de contracten al in 1979 zouden zijn ingevoerd. “Maar ik riep het net iets te vroeg. Verplicht les in de Nederlandse taal werd beschouwd als vloeken in de kerk, maar nu zijn zelfs mijn toenmalige tegenstanders er voor. Ik kan tevreden terugkijken, maar ik heb wel veel weerstand ondervonden.
Pinto haast zich te zeggen dat de banden met Groningen niet helemaal worden verbroken. Zijn vrouw is en blijft manager bij het thorax-centrum van het Academisch Ziekenhuis Groningen. “Tot ze elders
een baan vindt of stopt met werken, blijf ik regelmatig naar Groningen komen.”